اثر سمی متیل مرکوری کلراید بر نوزادان موش صحرایی: تغییرات آنزیمی، بافتی و تعیین تجمع جیوه

زمینه و هدف: متیل مرکوری کلراید یک آلوده کننده محیطی و به عنوان یک ماده سمی برای سیستم عصبی بویژه در مراحل تکامل و توسعه مغز است. غلظت های پایین متیل مرکوری کلراید می تواند از راه جفت به جنین و از طریق شیر مادر به نوزادان تازه به دنیا آمده منتقل شود. این مطالعه با هدف بررسی اثر متیل مرکوری کلراید بر تغییرات آنزیمی، بافتی و تعیین تجمع جیوه نوزادان در موش صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 21 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد ویستار به سه گروه، شامل دو گروه تیمار و یک گروه شاهد تقسیم شدند. به گروه های تیمار در روزهای 15، 16 و 17 آبستنی، ماده متیل مرکوری کلراید با مقادیر 5/0 و 5/4 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی تزریق شد. تعداد 6 سرنوزاد نر از هر گروه در سن 25 روزگی انتخاب و فعالیت سرمی آنزیم های گاما- گلوتامیل ترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و مقدار هورمون های تری یدوتیرونین، تیروکسین و رشـــد و مقدار تجمع جیوه در بافت های مختلف انـدازه گیری شـــد. همچنین مطالعات آسیب شناسی بافت های مغز، کبد و کلیه انجام شد. داده ها به کمک آزمون های آماری کروسکال والیس و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در گروه های تجربی میزان فعالیت سرمی آنزیم آلکالین فسفاتاز و هورمون های تری یدوتیرونین افزایش و هورمون رشد کاهش معنی داری را نشان دادند (05/0p<). در گروه های تجربی میزان تجمع جیوه در بافت های مغز، تیروئید، کبد و کلیه به صورت معنی داری با افزایش دوز تزریقی افزایش یافته بود (005/0>p). در مطالعات هیستوپاتولوژیک قسمت هایی از مغز نوزادان (هیپوکامپ) تغییرات بافتی را نشان داد. نتیجه گیری: مواجه شدن با مقادیر پایین متیل مرکوری کلراید باعث کاهش میزان هورمون رشد، افزایش مقدار تری یدوتیرونین و آنزیم آلکالین فسفاتاز در نوزادان گروه های تیمار می شود و ممکن است به عملکرد حافظه، یادگیری و رشد صدمه برساند.